środa, 29 października 2008

Acabou

W sumie nie zakończyłem w żaden sposób tego bloga...
Teraz siedzę sobie już w Polsce. Minęły trzy miesiące a ja jeszcze nie do końca się przyzwyczaiłem do pogody, braku ludzi, języka. Pewnie jeszcze trochę minie. Wypada chociaż napisać "do widzenia".
Tak więc minął rok w Portugalii. Jak było każdy może przeczytać w poprzednich postach. Teraz oczekiwanie na kolejny wyjazd a w tak zwanym między czasie zapraszam na blog kawowy, który już wkrótce odświeżę:
http://kawowo.blogspot.com/

Pozdrawiam gorąco jeszcze po Portugalsku! Cuida-se! Ate ja!
Mateusz

"Acabou, acabou..."
Eder Rafael, 24.06.2008

czwartek, 12 czerwca 2008

Melon

Nie napisałem o jednej wycieczce, a pewnie teraz nie będzie to już tak dokładne. Ale może to i lepiej, bo wycieczka była trzydniowa, więc i post byłby trzydniowy.
Najpierw jednak nawiążę do tytułu tego posta. Jem melona. Wczoraj jakimś cudem będąc w Jumbo nie wiedzieć czemu kupiłem sobie melona przewidując, że dzień później będę miał na niego ochotę. Za oknem jakieś 30 stopni w cieniu, nie da się wysiedzieć. Rano egzamin, na którym nie dało się wysiedzieć. Klimatyzacja oczywiście w sali nie włączona, więc 100 osób gnieździło się w tym piekarniku przez trzy bite godziny. Cały egzamin przesiedziałem półprzytomny, więc sam nie pamiętam dokładnie co pisałem. Po egzaminie wyprawa do student's union, bo potrzebowali coś załatwić w Polsce, zaraz potem obiad, i znów wyprawa, tym razem do akademików. Przy takiej pogodzie most łączący kampus z drugą stołówką nie ma końca. W rzeczywistości koniec ma - około 100 metrów od początku.
Wróciwszy do pokoju zacząłem sprzątać, bo po wczorajszym wyjeździe Issany zostało mi trochę rzeczy, które muszę przekazać innym ludziom. Sprzątając napotkałem zakupionego wczoraj melona, który niezwykle mnie ucieszył i zaraz został przepołowiony.
Teraz siedzę, słucham brazylijskiej muzyki, piszę i pochłaniam melona. Na łóżku spoczywa sobie jeszcze spokojnie pożyczona gitara, którą za chwilę będę maltretował do jakichś piosenek Jacka Johnsona albo innych takich. Jeśli uda się zgadać z jedną dziewczyną z Brazylii, to będę musiał poćwiczyć jakieś piosenki na niedzielę, żeby z Nią grać:) Za oknem calor (upał), a jeszcze trzeba dziś wyjść, bo w końcu Polska gra.. Jeśli taka pogoda będzie w Hiszpanii w lipcu, to umrzemy przed przekroczeniem granicy Hiszpańskiej. Oczywiście przesadzam, chociaż dziś czuję się jakbym nie przesadzał:P

A co do wycieczki..
dwa tygodnie temu (jeśli mnie pamięć nie myli) mimo testu z elektroniki (którego niestety nie zaliczyłem jak się dziś dowiedziałem) pojechaliśmy na ostatnią w Portugalii wycieczkę erazmusową. Jak zwykle zebraliśmy się wcześnie rano a wyjechaliśmy z opóźnieniem, to już taka nasza tradycja.
Pierwszego dnia spanie przewidziane było w Evorze. Zanim jednak tam dojechaliśmy odwiedziliśmy kilka ładnych i kilka brzydkich miejsc. Najpierw bardzo ładny park na wzgórzu jeszcze w okolicach Aveiro (koło Luso) gdzie znajdował się bardzo zadbany, klimatyczny pałacyk. Tak wszamaliśmy nasze śniadania i się zgubiliśmy a następnie pojechaliśmy dalej. W autobusie musiałem spać, bo nagle znaleźliśmy się w Fatimie. No i właśnie a propos miejsc brzydkich. Fatima - wiadomo - trzeba pojechać, zobaczyć, to tak jakby być w Rzymie i nie wpaść do Watykanu, albo być w Częstochowie i nie skoczyć na Jasną Górę.

Jeśli ktoś jest delikatny, wierzący, lub boi się, że urażę jego uczucia religijne, niech ominie poniższy akapit. Jednak jak to mówi mój kolega: "Tylko głupiemu można urazić uczucia religijne"...

Niestety pomimo szacunku, który jeszcze we mnie gdzieś siedzi (chociaż czasem nie wiem dlaczego), to miejsce uważam za okropne. Beznadziejne, obrzydliwe, bezcelowe, marne, żałosne i po prostu kiczowate.
Cała Fatima składa się z kościoła, dwóch kaplic, wielkiego placu i masy straganów i sklepików z dewocjonaliami. Trzeba przyznać, że udało nam się tam kupić całkiem niezły chleb, więc zaistniał jeden plus.. A co do kaplic... Pierwsza na odstrzał poszła ta w której miejscu "obawiła sie Matka Boża" - cytuję. Przed kaplicą ludzie chodzą na kolanach, podobno, żeby im lepiej było.. ja tam myślę, że tylko ich po tym kolana bolą.. ale cóż.. W kaplicy obrzydliwie smutna msza, jak z resztą zawsze. Pan na podwyższeniu mówił coś po portugalsku, a potem wierni powtarzali jakiś monotonny łańcuch słów (zawsze ten sam). Kaplica wyglądała jak zwykły budynek, kwadratowy, otwarty z jednej strony.. nic ciekawego.
Wybraliśmy się więc zatem do dużej nowej kaplicy. Tam już Matka Boża się nie obawiła, ale pomyśleliśmy, że może też jest fajnie. Nie było. Przez kaplicą stał gigantyczny krzyż wyglądający jak zrobiony przez dzieci na jasełka. Mimo, że wyglądał jak drewniany, to był stalowy. Kiczowaty. Do kaplicy prowadziło chyba 12 wejść (tyle co apostołów). Każde wejście jednego apostoła. Po wejściu do kaplicy poczułem się jak w całkiem ekskluzywnej galerii sztuki. Wrażenie minęło, gdy zobaczyliśmy salę z krzesłami. Wtedy poczułem się bardziej jak w sali koncertowej. Jak zauważył Tomek sala idealna na koncerty Jazzowe, a akustyka na pewno też niczego sobie. Tylko ten Jezus na środku przeszkadza.. Z resztą modernistyczna rzeźba Jezusa wygląda co najmniej groteskowo. Dla mnie po prostu śmiesznie. Olbrzymie stopy, twarz jak z mangi (dla tych, którzy nie znają - to takie japońskie bajki), pozycja co najmniej dziwna. Trudno mi było się odnaleźć tam, bo nie wiedziałem, czy to na pewno jest kościół czy nie. Druga kaplica jak widać też nie przekonałą mnie do tego "świętego" miejsca. Został kościół. "W kościele nadzieja" pomyślałem - tylko, żeby to nie zostało odebrane źle;) Poszliśmy więc na kawę i potem do kościoła.. Kościół jednak też mnie nei zachwycił. Mimo, że najstarszy z tych trzech budowli był po prostu brzydki. Przynajmniej Jezus w środku wyglądał bardziej standardowo.

Po takich przeżyciach wsiedliśmy znów do autobusu i pojechaliśmy do Evory. Tam okazało się, że mieszkamy pierwszą noc w byłym (albo i aktualnym) seminarium duchownym. Pokoiki malutkie, światła prawie nie było, w sali jadalnej ambona i kamienne stoły, na podwórzu pomnik Matki Boskiej i dzwony prawdopodobnie wzywające na modlitwę. Nas na szczęście nie wołały.
Wieczorem czas wolny na jedzenie i później koncert. Jak przystało na najstarsze miasto Portugalii (jedno z najstarszych) zaserwowano nam tradycyjna muzykę.... Irlandzka;) Tak tak. Na głównym rynku odbył się wspaniały koncert tradycyjnej muzyki irlandzkiej w wykonaniu jakiegoś małego, ale dobrego zespołu. Tak więc w Evorze rozbrzmiały takie pieśni jak Irish Rover, Dirty Old Town, Whiskey in the Jar, na nasze życzenie Molly Malone i wiele innych. Po koncercie poszliśmy jeszcze do dyskoteki "Republica Banana", w której jednak byliśmy już mocno wydojeni (używając ekspresji Poznaniaków), więc szybko wybraliśmy się do naszego seminarium spać.

Następnego dnia od rana zobaczyliśmy jeszcze kaplicą z kości (podobną mamy gdzieś w Polsce, tyle, że tutaj na ścianie wiszą jeszcze dwa trupy - trochę pogaństwem zalatuje jak na kaplicę chrześcijańską, nie? Następny przystanek to obiad w winiarni. Oczywiście degustacja wina i obejrzenie całej winiarni od góry do dołu nastąpiło najpierw, a potem spożyliśmy pyszny portugalski obiadek na świeżym powietrzu. Później jeszcze spacer między polami winogron, jeziorkami i wzgórzami.. W takim miejscu mógłbym pracować, nawet jeśli miałbym tam siedzieć w boxie i programować, to chociaż wśród takich pól winogron;) Po obiedzie odwiedziła nas grupka autochtonów, którzy śpiewali nam piosenki jakie to Alantejo nie jest piękne, i że zostawiła ich dziewczyna, ale Oni i tak kochają Alantejo. Dla nie wtajemniczonych Alantejo to kraina w Portugalii na południe od Tejo (czyli rzeki przepływającej przez Lizbonę). Alantejo jest faktycznie piekne, chociaż może być nudne, bo około 50% całej powierzchni to sady korkowe, druga połowa to winiarnie.
Po dojechaniu do Quarteiry (Algarve) byliśmy nieco zszokowani. Przed wszystkim dech w piersiach zaparł nam sam widok oceanu, później jednak zobaczyliśmy nasz 3-gwiazdkowy hotel z basenem i dopiero nas zatkało. Muszę powiedzieć, że w tak ekskluzywnym hotelu jeszcze w życiu nie byłem;) No i 30 metrów od wejścia do hotelu - ocean, więc nawet butów nie trzeba było zakładać idąc na plażę;)
Jeszcze tego dnia wieczorem było święto rybaków, więc w mieście wielki targ z jedzeniem owoców morza. Za 3 euro udało nam się spróbować szaszłyków z kalmara (chyba) i kilku innych przekąsek jak kulki z dorsza i ziemniaków, kraby itp. Później jak to na takich wycieczkach pojechaliśmy do Albufeiry na dyskotekę. Albufeira to miasto typowo turystyczne, więc pełne dyskotek. Nie podobało mi się.. Dyskoteka pełna starych anglików. Nie mam nic do anglików ani do starszych ludzi, ale nie było to super miejsce na zabawę dla grupy studentów. Choćby ze względu na ceny, które były dostosowane do ich standardowych klientów...
Następny dzień zleciał nam już tylko na plaży szukając muszelek, opalając się, kąpiąc itp.. Ocean jak ocean.. dużo nie umiem powiedzieć, bo chyba wszędzie wygląda tak samo... pozioma kreska na horyzoncie, parę żaglówek, a na plaży słomkowe parasole. Po drodze do domu wpadliśmy jeszcze raz do Albufeiry, która w dzień wyglądała dużo lepiej niż w nocy. W sklepie z tradycyjnymi afrykańskimi pierdółkami zakupiliśmy z Tomkiem po bransoletce i obiliśmy z Panią sprzedawczynią "deal", że za rok tu wrócimy, żeby nam te bransoletki zdjęła. Zawsze to jeszcze jeden powód, żeby tam wrócić.

Z Albufeiru już prosto udaliśmy się do Aveiro. No i zaczęliśmy się żegnać. Z Joao musieliśmy się pożegnać już definitywnie.. raczej więcej go nie zobaczymy, a szkoda, bo przewodnik był z Niego przedni:)

Tak minęła ostatnie wycieczka erazmusowa z Uniwersytetu Aveiro 2007/08.. Miło, pięknie i wesoło, ale w sumie smutno..

środa, 30 kwietnia 2008

Me gusto La Coruña czyli Galiza Trip

Pewnego pięknego dnia znajomy Hiszpan Manuel Medina zapytał mnie czy nie chciałbym odwiedzić go u Niego w domu pod koniec kwietnia. Zgodziłem się dość szybko, bo z tego co wiedziałem jego miasto - La Coruña jest naprawdę piękne. Manu odpowiedział na to, że w takim razie musimy kupić bilety jutro, bo później będzie drożej. Tym sposobem mięsiąc temu nabyłem bilet do Galicji - La Corunii. Razem ze mną miał jechać Ricardo - Portugalczyk zwny przez Tomka - Big Fish.

Wyjazd wypadał na piątek 25.04. Z wielkim trudem zwlekliśmy się z łóżek, żeby spotkać się pod akademikami o 6.30 rano. Autobus jechał z Porto (jak zawsze wszystko:P) o 9, więc musieliśmy użyć pociągu o 7.17.
Bez problemów dojechaliśmy do Porto, Praca da Galiza i stamtąd już sennym autobusem do La Corunii. Tam na dworcu czekała na nas Veronika, Milosz i Julian. Po całym dniu podróży byliśmy śmiertelnie głodni, więc w pierwszej kolejności poprosiliśmy o znalezienie czegoś do jedzenia. Manuel był jeszcze gdzieś po drodze do nas, więc kupił nam po bule z tortillą i serem. Wszyscy spotkaliśmy się przy zamku stojącym w porcie. Spotkało się 15 osób, które postaram się wymienić poniżej:
Alex - Hiszpan z Madrytu,
Aurora - Hiszpanka gdzieś z połódnia,
Tomasz vel Tomek vel Dokuro Bej vel wiele innych:P - z Poznania
Karen - Brazylijka, Sao Paulo
Letice - Brazylijka, Sao Paulo
Manuel vel Manu - Galego (bo nie Hiszpan:P), La Coruña,
cztery dzewczyny z Serbii, których imion nie pamiętam, bo były dziwne;),
Veronika - Galega (bo nie Hiszpanka), La Coruña,
Julian - Austria, Wiedeń,
Milosz - Serbia, Novy Sad,
Ricardo - Portugalczyk, Lizbona
No i ja..

Wszyscy pieszo ruszyliśmy na podbój Corunii. Obeszliśmy całe wybrzeże miasta, które prezentuje się godnie. Wszędzie skały schodzące do oceanu, rzeźby, plaże, port, piękna promenada z ładnymi latarniami, wszędzie czysto, zielono i pięknie. Po drodze zatrzymaliśmy się na małej plaży, na której kto chciał mógł się wykąpać w krystalicznej wodzie, której kolor był na prawdę seledynowy (pierwszy raz taki widziałem). Na tej samej plaży Karen prawie złamała sobie kark turlając się z Julianem (oczywiście przesadzam, ale ciekawie to nie wyglądała, jak zaryła głową w ziemię. Później poszliśmy dalej zobaczyliśmy coś co na oko przypominało Stonehenge. a w rzeczywistości jest pomnik upamiętniającym ofiary dyktatury Franco. W miejscu gdzie to stoi zostali rozstrzelani rebelianci. Drepcząc sobie obok klifów, fal i podziwiając piękne widoki dotarliśmy do Latarni morskiej, która chyba nazywa się Torre de Hersules. Zaraz pod wierzą na ziemi leży wielka róża wiatrów, która wskazuje strony świata. Jak zwykle pięknie.
Powodowani zmęczeniem i brakiem wody poszliśmy do kawiarni napić się czegoś i zjeść małe co nieco. My z Tomkiem zrobiliśmy jeszcze zakupy na później i poszliśmy dalej. Kontynuując wzdłóż głównej plaży Corunii obejrzeliśmy zachód słońca nad oceanem i poszliśmy najdziwniejszy w moim życiu obiad.
Na rzeczony obiad poszliśmy na małą uliczkę pełną barów. W tej uliczce nie było nic innego - tylko bary. Bar na barze, obok baru i pod barem a czasem jeszcze jakiś bar. Na ulicach stali murzyni sprzedający nielegalne kopie gier i filmów. Każdy miał rozłożoną płachtę materiału z szybkim systemem składania zbudowanym z kombinacji sznurków służącym prawdopodobnie do uciekania kiedy policja zjawia sie w okolicy. Każdy taki murzyn stał 3-4 metry od własnego stoiska z miną mówiącą "Ja tu tylko stoję i nie mam pojęcia skąd wzięła się ta szmata tam na chodniku". Dopiero kiedy jakiś klient był zainteresowany, to murzyn podchodził dyskretnie i pytał co podać. Druga dywizja murzynów chodziła z wieszakami na ubrania pełnymi koralików, naszyjników, bransoletek i innych ozdób sprzedając je za jakieś marne pieniądze. Poza tym ulica była naprawdę pełna. Tysiące ludzi jedzących tapas z plastikowych talerzyków siedzących na chodnikach, ulicy, parapetach wystaw, stojących i znajdujących się w innych pozycjach, które możecie sobie tylko wyobrażać. Najpierw nie wiedziałem o co chodzi, ale okazało się, że właśnie tak będziemy jeść obiad. Każdy zamówił tapas w jednym z barów i usiedliśmy na chodniku jedząc. Po drodze dosiadł się jakiś bezdomny opowiadając swoją historię. Tak podobno wygląda tradycyjny hiszpański obiad.. Dziwnie, dziwnie;)

Później postanowiliśmy usiąść jeszcze w jakimś normalnym barze, żeby odpocząć, więc przeszliśmy się trochę po mieście zwiedzając przy okazji La Corunię nocą. Doszliśmy do bardzo dziwnego baru, który z resztą nie podobał mi się, bo był za mały i cały zadymiony. Po tej wyprawie pojechaliśmy do domu spać wreszcie..

Dzień drugi zaczął się bardzo wcześnie bo mieliśmy sporo do przejechania. Pierwszy cel - Cabo de Vilan. Po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze w pewnym miasteczku, żeby zjeść małe co nieco, czyli bagietki z pasztetem, batony i co tam jeszcze było w markecie.
Cabo de Vilan wygląda jak wygląda.. ciężko to opisać, łatwiej zobaczyć zdjęcia. Jest na prawdę imponujący. Siedzieliśmy tam chyba z godzinę podziwiając widoki, robiąc zdjęcia i odpoczywając. Następny cel to kolejne Cabo - Cabo de Fisterra. Tam kończy się droga świętego Jakuba. Definitywnie. Dalej nie da się iść. Kiedy w starożytności ludzie odkrywali ląd nazwali to miejsce "koniec ziemi", bo idąc okazało się, że nie da się iść dalej, a kąt patrzenia na ocean przekracza mocno 180 stopni. Tam też stoi słupek z muszlą świętego Jakuba i napisem 0,00 km. Oczywiście drogę można skończyć w Santiago - jak przystoi, ale można też iść dalej 3 dni i dojść właśnie tam. Tam zrobiliśmy nawet więcej zdjęć niż poprzednio i pojechaliśmy znów dalej. Tym razem na niewielka plażę gdzieś na zachodzie Galicji. Tam niestety już słońce, które mocno nas grzało na Fiterra zaczęło chylić się ku zachodowi, więc z opalania nici - zaczęliśmy grać we wszystkie możliwe gry małą, znalezioną piłeczką. Znaleźliśmy jeszcze masę muszli i pojechaliśmy do domu.
Tam czekała na nas wielka hiszpańska kolacja. Tym razem normalna przy stole. Dostaliśmy różne tradycyjne potrawy, tortille i inne, których nazw nie znam. No i tak skończył się dzień.. A następny był już ostatnim.

Trzeci dzień padało.. ale pojechaliśmy w okoliczne góry. Ten dzień nie był aż tak ekscytujący, więc napiszę w skrócie. Zaparkowaliśmy samochody dość wysoko i poszliśmy wzdłuż rzeki. Szliśmy sobie tak około 2 godzin, żeby zobaczyć klasztor. Klasztor mały i dziwny. Nic specjalnego. Dowiedzieliśmy się tam tylko jaka była bardzo popularna tortura hiszpańskiej inkwizycji - stawiali klienta pod kapiącą wodą, znieruchomiali mu głowę, więc krople padały ciągle w to samo miejsce czaszki i czekali aż zacznie gadać. Dawali jeść i pic więc nie umarł, ale po kilku larach krople powodowały erozję czaszki.. resztę możecie sobie dopowiedzieć.. to podobno jedna z najgorszych tortur w średniowieczu... Potem obejrzeliśmy jeszcze ruiny młyna i wróciliśmy do samochodów. Tam jeszcze zjedliśmy resztki z wczorajszej kolacji i pojechaliśmy do domu. Następnego dnia pobudka o 6.30 więc musieliśmy iść wcześniej spać. Na wieczór jeszcze zeszliśmy do kuchni pożegnać się z rodzicami Veroniki i zjeść małe co nieco, spakowaliśmy się i poszliśmy spać..

Podróż powrotna minęła spokojnie..

Przez całą wizytę w Corunii towarzyszyła nam muzyka Manu Chao.. Polecam:) Szczególnie do słuchania w samochodzie..

wtorek, 22 kwietnia 2008

Hiszpański Triptyk - EPILOG: Valencia

Tak się złożyło, że w ostatni weekend trafiliśmy do Walencji (czy Valencji jak kto woli). Piszę "trafiliśmy" bo tak to jest z podróżowaniem Ryanairem - lecisz tam gdzie tanio, a nie tam gdzie chcesz;) Po prostu chciałem gdzieś pojechać z okazji moich urodzin i padło na Walencję, bo tam były tanie bilety.
Tak więc zebraliśmy cztery osoby, zakupiliśmy bilety samolotowe i Zaczęliśmy szukać noclegu. Jak to biedni studenci na erazmusie nie przeszliśmy do najprostszej opcji -> hostel, tylko zaczęliśmy najtaniej (i zarazem bardziej skomplikowanie) - Couchsurfing i nasza-klasa.
W Couchsurfingu nie znaleźliśmy pomocy, więc rozpoczęliśmy akcję wysyłania wiadomości na naszej klasie licząc na to, że jakiś inny Erazmus przebywający akurat w Walencji nam pomoże. Wysłałem dokładnie 124 (słownie sto dwadzieścia cztery) wiadomości. Otrzymałem odpowiedzi od połowy z tego. Kilka nawet dość obiecujących. Szczęśliwie udało się znaleźć chłopaka, którego znajomy mógł nas przenocować. Kolega nazywa się Paweł i jest z Krakowa.
Tym więc sposobem wycieczka stała się naprawdę tania.

Do Walencji dolecieliśmy tragicznym lotem w piątek dnia 18.04. Lot był tragiczny bo warunki pogodowe nie sprzyjały. Takich turbulencji jak teraz w piątek to jeszcze nie przeżyłem. Myślałem, że już spadniemy do tego Morza Śródziemnego. No ale udało się.. wylądowaliśmy. Do mieszkania, w którym mieliśmy mieszkać jakoś dojechaliśmy i postanowiliśmy w pierwszej kolejności coś zjeść. W związku z tym przygotowaliśmy dla wszystkich mieszkańców i nas samych wypasioną fasolkę po bretońsku. Niestety nie znaleźliśmy porządnej kiełbasy, więc była z salami:P

Po wielkim obiedzie poszliśmy na miasto. Pierwszego dnia nasz gospodarz Paweł i jego znajomy Szwajcar Marc poszli z nami. Pokazali nam kilka najważniejszych budynków w mieście jak opera, L'Hemisferic, park nauki i sztuki. Wszystkie budynki piękne, białe, na zewnątrz ozdobione jakby mozaiką. Wszystkie zaprojektowane przez jednego architekta Santiago Calatravę. Oczywiście w nocy oświetlone, co poprawia jeszcze efekt.
Po powrocie ze spaceru okazało sie, że współlokator Pawła zrobił w domu wielką imprezę. Że ktoś do Niego przyjdzie wiedzieliśmy, ale nikt się nie spodziewał tylu osób. W zaistniałej sytuacji trudno było iść spać. położyliśmy się dopiero koło 4 czy 5 w nocy, więc następnego dnia spaliśmy naprawdę długo.
W sobotę wyszliśmy do miasta o godzinie 14. Metrem dojechaliśmy do Plaza de Torro i stamtąd ruszyliśmy na zwiedzanie. Valencja mnie trochę rozczarowała.. nie ma jakichś wielkich olśniewających zabytków, a co gorsza nie jest bardzo zadbanym miastem. Przeszliśmy się po całym centrum miasta oglądając wszystkie najważniejsze budynki, kościoły, katedrę, stary market, główny plac itp. Cała wycieczka zajęła nam niej niż 4 godziny, więc naprawdę miasto nie jest duże.
Wieczorem byliśmy mocno zmęczeni słońcem, chodzeniem itp, więc postanowiliśmy tylko zjeść obiad i iść spać. Tym razem na obiad był makaron z sosem pomidorowo-mięsno-groszkowym. Było pysznie. Niedługo po obiedzie poszliśmy spać, bo następnego dnia mieliśmy już samolot, a chcieliśmy zahaczyć jeszcze o plażę. W końcu to nasz pierwszy raz nad Morzem Śródziemnym.

Niestety następnego dnia pogoda nie była już tak piękna. Powiedziałbym nawet,że było brzydko.. od rana padało, potem przestało, ale nadal było zimno. Więc plażę zobaczyliśmy tylko przez 15 minut, dotknęliśmy wody i poszliśmy na metro.. No i samolot.

Lot powrotny był zdecydowanie bardziej spokojny. Bez problemów, wstrząsów i stresu dotarliśmy do Porto. A stamtąd jak zwykle tą samą drogą do Aveiro..

piątek, 4 kwietnia 2008

Hiszpański Triptyk - ROZDZIAŁ III: Leon

Teraz siedzę w Valladolid - mieście rodzinny Rubena, o którym przeczytacie później. Jestem w drodze powrotnej do Portugalii.. Jeden autobus za mną, jeszcze autobus, dwa metra, samolot, metro i pociąg. Potem 30 minut z buta i będę w akademiku. Niestety tej nocy nie pośpię. Mam tylko nadzieję, że zdążę na samolot bo w Madrycie jestem dwie i pół godziny przed odlotem, a muszę przejechać całe miasto na lotnisko.
Kawiarnia na dworcu w Valladolid jest strasznie zasyfiona i pusta. Jestem prawie sam, bo kto by o tej porze dzień przed wielką nocą wybierał się do Madrytu?

Minęło sporo czasu od kiedy zacząłem to pisać, więc mogę trochę mylić fakty. Ale najważniejsze rzeczy pamiętam. Teraz jest poniedziałek, 21 kwietnia. Jakby na to nie patrzeć moje urodziny;) No nic.. przechodzę do opisywania Leon.

Do Leon dojechałem z przesiadką w niewielkim mieście o nazwie Zamora. Dość wcześnie rano na ciasteczkach kupionych w DIA dojechałem do Leon. Na dworcu poczekałem trochę czasu na spotkanie z Marią. Spotkanie bardzo miłe. Ona nie zmieniła się w ogóle, ja miałem zafarbowane włosy, więc trochę inaczej;) Zaraz stamtąd poszliśmy do mieszkania w którym miałem mieszkać. Okazało się, że jakiś czas temu Maria z rodzicami i siostrami przeprowadzili się do innego mieszkania bliżej centrum, dużo większego i ładniejszego a to stoi puste. Akurat w ten weekend mieszkał tam chłopak jednej z sióstr Marii - Sagry. Tak.. właśnie tak ma na imię - Sagra. A chłopak ma na imię Ruben - z wyglądu dość niepozorny, chociaż zrobiony na typowego Hiszpańskiego Macho. Dostałem własne klucze do mieszkania i zostałem poinformowany, że akurat tego dnia zjechała się rodzina Marii do miasta z okazji świąt i idą na jakiś uroczysty obiad, na który też poniekąd byłem zaproszony. Mogłem wybrać czy iść na drogi obiad czy obejrzeć miasto. Postanowiłem jednak obejrzeć miasto. Po pierwsze dlatego, że właśnie po to tam przyjechałem, po drugie dlatego, że to obiad rodzinny, a ja nikogo nie znałem. Wybraliśmy się więc w czwórkę (ja z Marią, Sagrą i Rubenem) do centrum zobaczyć procesje. W Leon procesje są dużo większe i dużo huczniejsze niż w Salamance. Figury są naprawdę olbrzymie, "bractwa", które je trzymają liczą około 150 osób, wszyscy zsynchronizowani, tak samo ubrani. Oprócz tego, że nie rozumiem do końca tej tradycji to wygląda to ładnie. Podobno trenują jednostajne bujanie się z figurą od lipca roku wcześniejszego. Niestety procesje mają swoje wady i zalety - całe miasto jest zablokowane. Dla samochodów i pieszych. Jeżeli jakąś ulicą przechodzi procesja nie można przez Nią przejść. A procesji zdarza się kilka równocześnie w całym mieście i tak przez całe święta.

Obejrzawszy kilka figur w procesji udaliśmy się do miejsca z którego Leon słynie - katedry. Katedra w Leon jest olbrzymia i piękna - z resztą jest jedną z tych, które stoją na drodze świętego Jakuba. Podobno ta właśnie katedra jest kościołem z największą powierzchnią witraży w Europie. Aż nie chce mi się w to wierzyć, ale jest to możliwe, bo faktycznie we wszystkich ścianach ą olbrzymie witraże. Tam spędziliśmy sporo czasu i dowiedziałem się kilku ciekawych - śmiesznych historii związanych z katedrą. Jedna, która najbardziej mi się spodobała mówi, że podczas budowania katedry jedna z wież ciągle się zapadała. Za każdym razem kiedy budowniczowie zbudowali kawałek wieży ona sypała sie przez noc. Po jakimś czasie architekci i inni odpowiedzialni za budowę stwierdzili, że wieża jest podkopywana przez kreta. Żeby "przekupić" albo raczej "przekonać" kreta, żeby przestał kopać na jednej z wież nad drzwiami przymocowali figurę kreta zrobioną chyba z brązu (albo jakiegoś innego metalu). Po tym zabiegu kreta przestał podkopywać i kościół stanął bezproblemowo. Oczywiście w rzeczywistości pod kościołem było złe podłoże, które osuwało się pod ciężarem kamienia. Co jest najśmieszniejsze w tej historii to to, że figura nad drzwiami nie przedstawia kreta tylko żółwia! Jak widać biologowie w średniowieczu średnio znali się na gatunkach zwierząt;) Takim oto sposobem żółw przekonał kreta, którego nie było, żeby nie psuł kościoła. A co najśmieszniejsze - zadziałało;)

Po zrobieniu wielu zdjęć w katedrze i przed nią pospieszyłem na obiad, bo byłem już zdrowo głodny. Po raz trzeci na tym wyjeździe udałem się do kebaba na kebaba. Kebab był wyjątkowo dobry. W barze zapoznałem się z miłym panem kelnerem, który od razu zauważył, że nie jestem z Hiszpanii i zaczął mnie wypytywać o szczegóły co robię w Leon, skąd jestem itp. Sam opowiedział o sobie historię. Pan kelner, którego imienia teraz nie pamiętam przyjechał do Hiszpanii z Maroko, bo tam ciężko było z pracą. Skończył chyba nawet jakieś studia tam i wyjechał pracować. Co jest zadziwiające płynnie mówił w czterech językach - Arabskim, Angielskim, Francuskim i Hiszpańskim. Mimo to wolał przygotowywać i podawać swoje narodowe żarcie zamiast znaleźć lepszej pracy. A może ta wcale nie była taka zła;)

Po obiedzie przeszedłem się jeszcze po mieście i wróciłem do domu, bo byłem dość mocno senny.
Wieczorem do mieszkania wrócili wszyscy (czyli Maria, Sagra i Ruben) i postanowiliśmy przejść się na miasto.
Wszelkiego rodzaju barów, kawiarni i pubów w Leon nie brakuje. A co najlepsze tradycją jest, że tak zwane Tapas, czyli przystawki są w Leon zawsze za darmo. Tak więc odwiedzając pizzerię i zamawiając dla każdego tradycyjny drink wielkanocny każdy dostał do tego ósemkę pizzy;) Coś niesamowitego! Tak spożyliśmy swoją kolację. Możecie mi wierzyć lub nie, ale naprawdę najadłem się. Obeszliśmy chyba 8 barów! Na koniec trafiliśmy jeszcze do jakiejś niby dyskoteki, gdzie leciała tylko hiszpańska muzyka. No ale długo tam nie posiedzieliśmy, bo następnego dnia chcieliśmy jechać w góry.
Konkluzje z tego dnia? Piłem najlepsze Cappuccino w życiu i to pierwszy raz z kieliszka. Po drugie.. odkryłem, że tonik w ultrafiolecie świeci się na zielono-niebiesko.
No i poszliśmy spać.. żeby następnego dnia zobaczyć śnieg.

Tak, śnieg. Wstaliśmy rano, żeby pojechać w góry. Podobno jedno z najpiękniejszych miejsc w Hiszpanii - Picos de Europa. Jednak w połowie drogi zaczął padać śnieg. I to nie był taki sobie śnieżek. Solidna burza śnieżna. Ledo mogliśmy jechać, z widoków nici (chociaż kilka zdjęć zrobiliśmy). Przejechaliśmy się więc tylko trochę po okolicy i zajechaliśmy do śmiesznego zajadu wyglądającego jak z PRLu żeby zjeść obiad. Do najtańszych nie należał, ale był na prawdę dobry.
Tego dnia spowodowani pogodą dużo więcej już nie zrobiliśmy.. ja miałem autobus jeszcze tego samego dnia w nocy. Poszliśmy więc do kilku kolejnych barów grać w bilard, tak zwane Darty i jeść darmowe tapas;) Wieczorem Spróbowałem jeszcze tradycyjnych hiszpańskich wędlin i serów z bagietką - to taka mini kolacja przed wyjazdem przygotowana przez mamę Marii.

A o 2 w nocy zebraliśmy się wszyscy do samochodu Rubena (z resztą to chyba najdroższy samochód w jakim w życiu siedziałem - pierwszy raz widziałem, żeby samochód podawał pasażerowi pasy do zapięcia a silnik zapalał się na guzik zamiast kluczykiem). Po walce z lodem na szybie pojechaliśmy na stację autobusów. Pożegnałem się z wszystkimi i pojechałem z kolejną przesiadką do Madrytu. Jak już wiecie przesiadka była w Valladolid, z którego zacząłem pisać ten rozdział.

Śnieg zalegał na poboczach jeszcze niedaleko przed Madrytem. Nad ranem z mętnym światłem słońca wyglądał ładnie. Do lotniska dotarłem bezproblemowo poznając po drodze jeszcze jednego starszego pana Hiszpana,m któremu pomogłem dostać się na lotnisko, bo nie miał pojęcia jak się tam udać. Jak zwykle bez bagażu odprawa trwała króciutko. Jeszcze zdążyłem poczekać na samolot i zjeść coś szybko jako śniadanie. No i poleciałem. Cały lot spałem.. w końcu w nocy nawet nie zmrużyłem oka..

Tak skończyła się moja wizyta w Hiszpanii. Było na prawdę sympatycznie i jak widać niezapomnianie, bo pamiętam bardzo dużo szczegółów. Większości z nich tu nie opisuję, bo byłoby to niemożliwe.
W ten weekend byliśmy w Hiszpanii jeszcze raz. Tym razem w zupełnie innej okolicy. Ale to opisze już w innym poscie.

wtorek, 1 kwietnia 2008

Wolne wtorki i śluby homoseksualne

Dziś jest wtorek. pierwszy kwietnia, czyli prima aprillis. Tutaj chyba nie obchodzą tego "święta" o ile można je nazwać świętem.
Dowiedziałem się już dziś, że w Londynie ma byc ruch prawostronny specjalnie dla Polaków, że nie będziemy organizować Euro 2012 (to może akurat nie był żart:P) i że we Wrocławiu będzie można wziąć ślub homoseksualny.
Wtorek jak wtorek - jak zwykle wolny i jak zwykle zajęty. To taki erazmusowy paradoks, że każda wolna chwila zamienia się w tę najbardziej zajętą. A ma to swoje racjonalne uzasadnienie. Mianowicie.. Obowiązkowe wykłady zabierają nam czas, a niewiele z nich wynosimy, bo są po portugalsku. Jeszcze systemy elektroniczne łapię na zajęciach, ale inne przedmioty średnio. Na wykładach więc nie jesteśmy bardzo zajęci, bo nie rozumiemy za wiele.. Zatem czas, który zostaje nam wolny musimy spędzać na odrabianie tego co inni robią na wykładach. Chociaż nie tylko;)
No ale dla mnie na przykład wtorek, który jest cały wolny schodzi na robienie projektów, uczenie się na testy, zakupy (na które w inne dni nie mam czasu:/), spanie itp..
Chciałem jeszcze tylko nadmienić, że dziś świętujemy obronę pracy Sabriny (którą może kojarzycie ze zdjęć). Co prawda jeszcze się nie obroniła, ale jedzie specjalnie w tym celu do Brazylii jutro wieczorem, więc musimy świętować przed.
Tak więc dnia 8.04 o godzinie 19 czasu Polskiego odbywa się akcja "Trzymamy Kciuki dla Sabriny":P jeżeli ktoś chce oczywiście;)

Rozdział trzeci Triptyku napiszę na dniach.
Pozdrowienia dla wszystkich z wolnowtorkowego Aveiro!

czwartek, 27 marca 2008

Hiszpański Triptyk - ROZDZIAŁ II: Salamanca

Teraz jadę już po jednej przesiadce z Salamanki do Leon. Hiszpania jak to zwykle - pustynna. Chociaż zaczynają się jakieś wzniesienia, coś jakby wydmy:P

Następnego dnia w Madrycie musieliśmy wstać o jakiejś pogańskiej porze i iść na metro. Dojechaliśmy wspólnie z Arkiem na stacje Avenida da America i tam się pożegnaliśmy. Życzywszy sobie miłego lotu i miłej podróży ja poszedłem w lewo, on w prawo. Z tego co teraz wiem, Arek szczęśliwie dojechał do Aveiro, więc nie będę się w tej kwestii bardziej rozpisywał.
Mnie też bez problemów udało się dotrzeć do Salamanki. Tam na dworcu poznałem chłopaka u którego miałem mieszkać przez kolejne trzy dni. Nazywa się Zdenek i jak łatwo się domyślić jest Czechem. Rozłożywszy się w mieszkaniu Zdenka (z resztą to najładniejsze mieszkanie Erazmusowe jakie widziałem) poszedłem do centrum. Moja wizyta w Salamance była dużo mniej zorganizowana nić w Madrycie. Trudno mi powiedzieć co po kolei widziałem, bo po prostu błąkałem się po mieście i szedłem tam gdzie mnie nogi poniosły. Napiszę więc bardziej ogólnie.
Budynek, który wyróżnia się w mieście i widać go na prawdę w bardzo daleka to Catedral Nueva i Vieja. Czyli dwie katedry połączone ze sobą - właściwie nie wiem gdzie zaczyna się katedra Nowa i kończy stara, bo są po prostu zrośnięte. Wyglądem i wielkością mogłyby konkurować z tą z Santiago da Compostela.
Długo mi zajęło fotografowanie tego kolosa.
Rynek główny czyli Plaza Mayor jest ładny, chociaż tak samo dziwny i klaustrofobiczny jak w Madrycie. cały otoczony jednym budynkiem. Nie jak w Polsce, że rynek jest otoczony kamienicami. Tutaj rynek to jeden budynek w kształcie litery 'O'. W rynku oczywiście masa ludzi, restauracje, kafeterie, sklepy z pamiątkami (tutaj głównie z żabami).
Poza tym w mieście rzuca się w oczy biblioteka publiczna, której jedna cała ściana pokryta jest muszlami, takimi jak pielgrzymów z Camino de Santiago i zaraz na przeciwko niej budynek przypominający kościół a będący seminarium (jest tam tez kościół). Budynek ten nazywa się Universidad Pontifica a kościół Iglesia de la Clerecia.
Po drodze do miasta jeszcze natknąłem się na budynek, w którym teraz jest restauracja i kafeteria ale nadal jest bardzo ładny i zabytkowy - nazywa się Colegio del Arzbisto Fonseca i jest na pewno na zdjęciach.
No i właściwie pierwszego dnia nic więcej nie zobaczyłem bo byłem zmęczony podróżą.
A pierwsze wrażenie z miasta... wygląda jak wyjęte z XIV-XV wieku. Prawie wszystkie budynki właśnie tak wyglądają - zbudowane z kamienia. Wąskie i krzywe uliczki - coś niesamowitego.
Jeżeli ktoś z Was czytał Narrenturm Sapkowskiego to niech sobie wyobrazi, że Salamanka wygląda jak Wrocław w tej książce;)
Poza tym większość zabytkowych budynków mają coś co ja nazwałbym "patio", ale może w dawnych czasach to się inaczej nazywało. Wszędzie na takie patio można wejść i podziwiać.
Jeszcze pierwszego dnia wieczorem poszedłem do miasta zrobić zdjęcia nocą i natknąłem sie na pochód (procesję) z okazji wielkiej nocy. Tutaj w zwyczaju mają chodzić tak co wieczór przez miasto, niektórzy na boso, niosąc krzyże, figury Chrystusa itp. a co najśmieszniejsze wszyscy przebierają się za Ku-Klux-Klan (czy jak to się pisze). Nawet Hiszpanie się śmieją z tego zwyczaju i nie wiedzą skąd się wziął. Przypuszczają, że z czasów inkwizycji.

Drugi dzień w Salamance był może trochę bardziej uporządkowany, bo postanowiłem podczas chodzenia patrzeć na mapę. Najpierw wybrałem sie jeszcze raz do obu katedr, żeby poszukać ukrytych gdzieś przy wejściu dwóch figurek - kosmonauty i diabła z lodami. Niestety nie znalazłam. Następnie poszedłem w stronę rzeki Rio Tormes na tak zwany Puente Romano czyli Most Romański z którego ładnie widać panoramę miasta. Do centrum wróciłem drugim mostem, od którego już bardzo blisko do Convento de San Esteban. Jest to kolejny wielki zespół kościelny, w którym nie wiem co dokładnie się kryje oprócz kościoła. Jest jednak tak wielki, że na pewno mają tam dużo sekretów;) Pewnie za czasów inkwizycji trzymali tam niedobrych ludzi:P Zaraz na przeciwko San Esteban jest drugi konwent Convento de las Duenas. Ten z kolei wugląda jak przerośnięty barbakan. Po obu konwentach poszedłem do parku Huerta de los Jesuitas. Ten mimo, że na mapie wygląda pokaźnie okazał się dość marny. Wróciłem więc wąskimi i krzywymi uliczkami Salamanki na Plazę Mayor. Stamtąd udałem się ponownie do kawiarni Cafe & Te. Poszukiwałem potem przez jakiś czas pięknej biblioteki, którą niektórzy z Was widzieli wcześniej na zdjęciach, ale niestety ta najbardziej podejrzana była zamknięta z okazji świąt.
Po poszukiwaniach udałem się do domu w celu spożycia obiadu. Z tego co teraz pamiętam, to była jakaś mrożona lasagne lub pizza:P Wieczorem planowaliśmy wyjść ze Zdenkiem gdzieś na miasto, więc musiałem odpocząć przedtem. Wieczorem niestety okazało się, że koleżanki Czeszki, które miały z Nami iść, nie mogą, więc tak tylko poszliśmy się przejść i "nieoczekiwanie" znów natknęliśmy się na procesję. Jednak mimo temperatury, która spadła do jakiejść chorej wartości (-1 stopni) szybko uciekliśmy do domu. Szczególnie, że następnego dnia planowałem odwiedzenie miasta leżącego niedaleko o nazwie Cuidad Rodrigo.

Tak jak planowałem tak zrobiłem. Autobusem o 11.00 pojechałem niecałe sto kilometrów na zachód pod granicę z Portugalią do Romańskiego miasteczka Cuidad Rodrigo. Miasteczko małe ale ładne. Centrum otoczone murami obronnymi, po których można swobodnie spacerować (jak w wielu miastach w Portugalii). Oczywiście z tej możliwości skorzystałem i pospacerowałem:P Po okrążeniu centrum wybrałem się do jego wnętrza. Uliczki oczywiście tak jak w Salamance - wąskie i krzywe, budynki też z kamienia, wszystko jak ze średniowiecza. Jest oczywiście katedra (mniejsza niż w Salamance, ale też pokaźnych rozmiarów), jakiś inny kościół, Plaza Mayor, zabytkowy szpital, pałac i masa innych zabytków, których przeznaczenia ani pochodzenia nie znam. W Cuidad Rodrigo wybrałem się do dziwnego baru zjeść lunch. Nie potrafię opisać dziwności tego baru, ale miał jakiś dziwny klimat - pusty, mały z typowym Hiszpanem za barem, kojarzył mi się, nie wiem dlaczego, z Meksykiem.
Wróciłem do Salamanki na kolację. Wieczorem tego dnia poszliśmy jeszcze do koleżanek - Czeszek, tak po prostu pogadać. Następnego dnia jednak czekała mnie kolejna autobusowa jazda i do tego wcześnie...

Tak kończy się rozdział drugi wycieczki. Rozdział trzeci będę musiał dopisać już przy komputerze..

poniedziałek, 24 marca 2008

Hiszpański Triptyk - ROZDZIAŁ I: Madrid

18.03.2007
Tym razem postanowiłem pisać coś wcześniej chociaż i tak z opóźnieniem, żeby wszystkiego nie zapomnieć. Aktualnie znajduję się w autobusie firmy AutoRes na trasie do Salamanki. Ostatnie trzy dni spędziłem z Arkiem w Madrycie. Rozeszliśmy się (On w prawo a ja w lewo) na stacji metra Avenida da America. Teraz jak już pisałem jadę i piszę. W słuchawkach gra mi na zmianę Eddi Vedder, Indios Bravos i ścieżka dźwiękowa z filmu Juno.
Teraz czas na retrospekcję.. trochę z pamięci, trochę ze ze zdjęć i z map..

Dojechaliśmy do Madrytu o 14.10 dnia 15.03, który w tym roku wypadał w sobotę. Lotnisko w Madrycie jest olbrzymie. Na tyle olbrzymie, że informacji turystycznej szukaliśmy 30 minut (droga z terminalu 3 do 1 jest na prawdę długa, a jest jeszcze terminal 4...)
Pani w informacji turystycznej od razu poznała, że jesteśmy z Polski. Nie po języku, nie po polskich napisach na koszulkach, nie po wzroście, nie po blond włosach, tylko po Arka wisiorku z Matką Boską Częstochowską! Następnie dała nam kilka map, wskazówek i się pożegnaliśmy. Zakupiwszy bilety trzydniowe za 10€ pojechaliśmy do Madrytu. Wysiedliśmy z metra na stacji Plaza da Espana gdzie kończy się najbardziej znana ulica w Madrycie - Gran Via. Tam też stoją dwa chyba największe budynki w mieście oraz fontanna z pomnikiem Don Kichota z Manchy. Jest też kawałek trawy i drzew, który Hiszpanie o tej porze chętnie wykorzystują do spania (sjestowania). Możecie wierzyć lub nie, ale o 15 cała Hiszpania zwalnia. Ludzie idą do parku, jedzą na trawie, inni śpią na ziemi lub na ławkach.
Zrobiwszy kilka zdjęć ruszyliśmy dalej do parku zwanego Jardines Ferraz. Tam zaskoczyły nas najbardziej skaczące po drzewach zielone papugi (!), czy to były dzikie czy hodowlane - nie wiem, ale chodziły po drzewach;)
W tym samym parku jest coś co nazywa się Templo de Debod. Co to jest nie wiem, ale wygląda jak starożytna budowla, coś na kształt grobowca. Niestety tego dnia nie można było wejść do środka. Przeszliśmy się więc jeszcze po parku i udaliśmy się w poszukiwaniu innych wiekowych miejsc.
Jako następny wypadł Jardines del Palacio Real. Palacio Real to pałac królewski, za nim znajduje się wielki ogród (park) w którym są fontanny, pawie i dużo innych ładnych rzeczy. Pierwszy widok po wejściu do parku jest niesamowity, w oddali widać Palacio Real, pod nim dwie drogi, trawę i fontannę - widać na zdjęciach. Tak się nam złożyło, że kiedy przyszliśmy do parku, jakaś kiczowata hiszpańska para nagrywała kiczowaty film chyba ze swoich oświadczyn. Wyglądało to na prawdę śmiesznie:P Po przejściu się po parku poszliśmy już w stronę centrum - Puerta del Sol.
Puerta del Sol to punkt '0' Hiszpanii. Wszystkie odległości w Madrycie i całej Hiszpanii liczyło się od tego punktu. Tam tez w przeszłości powstała pierwsza stacja metra w Madrycie. Na wyżej wymienionej plazie znajduje się też kamień '0', którego niestety nie udało nam się znaleźć - chyba z powodu remontu, pomnik niedźwiedzia jedzącego mega-brokuł (który w rzeczywistości jest drzewem poziomkowym), fontanna i masa barów, sklepów i kafeterii.
Z Puerta del Sol (popularnie zwanego po prostu Sol) poszliśmy w stronę Museo del Prado. Tam w sobotę po 18 wstęp jest wolny. Muzeum jak to muzeum - obrazy i rzeźby. ze znanych artystów było bardzo dużo Goyi i wydaje mi się, że Velázqueza (tego pewny nie jestem). Niestety sztuki jest tyle, że po połowie byliśmy już znudzeni. No ale del Prado odwiedzić wypada, szczególnie za darmo:P
Po muzeum wybraliśmy sie napić kawy w Starbucksie, a zaraz potem nabyć obiad droga kupna. Obiadem były dwie mrozone pizze za 2.50za sztukę;)
Do domu dotarliśmy spóźnieni prawie godzinę i nasza Landlordczyni (dziewczyna u której mieliśmy mieszkać - dzięki Ola!) była na nas trochę zła.. Ale nie zmieniało to faktu, że jest niezmiernie miłą osoba. Była zła, bo chciała wyjść wieczorem a my popsuliśmy jej trochę plany. Ale zaraz po zjedzeniu pizzy wszyscy wyszliśmy. My z Arkiem do centrum - zrobić zdjęcia Madrytu nocą i może wejść do jakiegoś baru. Byliśmy jednak dość zmęczeni, więc tylko czekaliśmy na sygnał od Oli kiedy wróci do domu, żebyśmy my też mogli wrócić. W drodze powrotnej zgubiliśmy się i pojechaliśmy kilka przystanków za daleko, ale udało nam się to jakoś naprawić:P Po powrocie do domu usnęliśmy natychmiast. A godzina była chyba trzecia nad ranem. Następnego dnia mieliśmy dużo do zobaczeni, więc trzeba było spać.
Pierwsze wrażenia po spotkaniu Hiszpanów.. Nie mieja mówić po angielsku.. Na pytanie "Do you speak English?" zazwyczaj odpowiadają "Um bocadino"(jakkolwiek to się pisze, a oznacza "troszeczkę"). To ich "troszeczkę" oznacza, że nie umieją powiedzieć nic. Czasem nawet jak powiedzą "yes" to następne zdanie leci już po Hiszpańsku. Dobre chociaż to, że trochę z tego Hiszpańskiego rozumiemy (przez Portugalski).
Druga rzecz - nie umieją prowadzić samochodów. Prawie wszystkie samochody były porysowane i powgniatane. Metoda parkowania jest niesamowita.. kierowca jedzie do przodu aż stuknie samochód przed, potem cofa aż stuknie ten z tyłu, później daje do przodu dwa centymetry i już jest zaparkowany. Byliśmy świadkiem tego chyba dwa razy. Z resztą Hiszpanie się do tego przyznają i uznają za zupełnie normalne.

Hiszpania to pustynia... płaski, monotonny i nieostry bez okularów krajobraz spowodował, że usnąłem w tym autobusie kilka razy. Hiszpania to pustynia trawy z małymi oazami, którymi są miasteczka. Do tej pory tych miasteczek-oaz minęliśmy chyba z osiem, przez każde przejechaliśmy w nie więcej niż minutę i prawie każde składało się z nie więcej niż dwudziestu domów. Od czasu do czasu na tej pustyni trafi się jakiś sad. Co tam rośnie - trudno powiedzieć, ale wygląda jak oliwki. Z resztą Hiszpanie uwielbiają wprost oliwę z oliwek, więc pewnie moje przypuszczenia są słuszne. A co do oliwy to tutaj na prawde bije rekordy. Zamiast pod ser na kanapkę kłaść masło oni leją oliwę na ser.. czyli chleb -> ser -> oliwa. Jajecznicę robą na oliwie! Oliwę kładą po prostu wszędzie. Gdyby mogli jedliby tylko oliwę. No ale wracając do retrospekcji...

Drugi dzień zaczął się późno. Wstaliśmy chyba o dziesiątej rano i wylądowaliśmy w centrum o dwunastej. Chcieliśmy zobaczyć na początek sławny pchli targ i muzeum sztuki nowoczesnej (Centro de Arte Reina Sofia), które w sobotę rano jest darmo. Wysiedliśmy koło głównej stacji kolejowej w Madrycie (pięknej z resztą) i udaliśmy się do muzeum. W tymże aktualnie wystawiony jest Picasso. Nie wiem czy jest tam wszystko co namalował ale, ale jest tego od cholery. Po samym Picasso już nam sie nie chciało oglądać reszty:P stwierdziliśmy, że dość tego ukulturalniania. Szczególnie, że nawet zdjęć nie można było robić w środku. No ale mogę powiedzieć, że widziałem na żywo Guernica'e i to za darmo;) na targ było już za późno więc postanowiliśmy odwiedzić park, który jest niedaleko. Park nazywa się Parque del Buen Retiro i jest olbrzymi. Zajmuje mniej więcej jedną trzecią całego centrum Madrytu. Oczywiście o tej porze cały Madryt leżał tam na trawie. Nie dość, że sjesta, to jeszcze niedziela. Czyli Hiszpanie robią przerwę w nic-nie-robieniu i idą spać na słonku. Kilka zdjęć po potwierdza.
W parku jest Palacio de Cristal, w którym teraz odbywa się wystawa Magdaleny Abakanowicz (Polki jak można się domyślić), która najwyraźniej lubi Picasso - bo rzeźby były lekko skrzywione:P Następny budynek to Papacio Velazquez i dalej jezioro Estanque, na którego brzegu stoi budowla przypominająca amfiteatr z pomnikiem na środku. Budowla ta nazywa się Monument to Alfonso XII. Po jeziorze pływa masa łódek, które można wypożyczyć nieopodal. W łódkach oczywiście śpią Hiszpanie - ci co nie chcą leżeć na trawie. Po całej okolicy roznosił się odgłos afrykańskich bębnów zespołu, który grał w tym pseudoamfiteatrze. Obeszliśmy jeszcze trochę park i udaliśmy się coś skonsumować. trafiliśmy na jedną z najładniejszych ulic Madrytu - Calle de Las Huertas. Jest tam masa barów, restauracji, kawiarenek i innych tego typu przedsiębiorstw handlowo usługowych. Zatrzymaliśmy sie w relatywnie tanim Doner kebabie i zamówiliśmy o dziwo po Kebabie.
Zjadłszy obiad przeszliśmy się uliczkami dzielnicy pisarzy jak to piszą przewodniki. Dzielnica nazywa sie Barrio de Las Letras, więc może i nazwa ma coś na rzeczy. Następnie znów kilka uliczek w centrum czyli w dzielnicy Madrid de Los Austrias zahaczając o niezobaczone jeszcze zabytki czyli między innymi Iglesię de San Francisco el Grande, kilka innych Iglesiów, Ministeriów i Placów. Tak a propos placów to Madryt składa się głównie z placów. Każdej ulicy odpowiada średnio jeden plac.
Po spacerze, który zdrowo nas zmęczył pojechaliśmy jeszcze zobaczyć arenę do Corridy czyli Plaza de Torros de Las Ventas (na której jedna właśnie się odbywała) i stamtąd zmęczonym krokiem udaliśmy się do domu.

Kolejny dzień retrospekcji udało się się odbudować. Może nie było to super ciekawe, ale drugi dzien zszedł nam głównie na chodzeniu uliczkami Madrytu. Teraz siedzę w kawiarni Cafe e te obok Plaza Mayor w Salamance i przeglądam mapy, żeby wymyślić gdzie iść dalej. Problem w tym, że wszystko już widziałem w samej Salamance i może pojadę do jakiegoś miasta nieopodal.W wyżej wymienianej kawiarni kawa ma skandaliczne ceny a herbata jest jeszcze droższa, ale musiałem coś zamówić, żeby siedzieć. Zrobiłem tez kilka fajnych zdjęć, które potem poskładam w jedno i na pewno zobaczycie je na picasie;) Myślę, że teraz przyjdzie mi pójść do domu i coś zjeść. Jutro napiszę o trzecim i ostatnim dniu w Madrycie. Myślę, że już z tańszej kawiarni;)
Na kawiarniane luksusy dziś mnie nie było stać, bo sporo wydałem, żeby dojechać do małego miasteczka niedaleko Salamanki. Miasteczko nazywa się Cuidad Rodrigo i jest położone prawie przy granicy z Portugalią. Właśnie wracam z tego miasteczka i piszę dalej. Retrospekcji ciąg dalszy...

Trzeciego dnia wstaliśmy chyba jeszcze później bo wiedzieliśmy, że dużo rzeczy nam do zobaczenia nie zostało. W planach mieliśmy stadion Realu Madryt , stację kolejową Atocha i Palacio Real. W takiej kolejności udaliśmy się na zwiedzanie. Stadion Realu - Santiago Bernabeu jest z zewnątrz po prostu brzydki:P Taki duży szary klocek z czterema wieżami na rogach. Szybko więc przestaliśmy go oglądać i powędrowaliśmy metrem na Estacion de Atocha. Stacja faktycznie robi wrażenie. Jest gigantyczna, a w środku posadzone są rośliny tropikalne, które rosną sobie normalnie jak w lesie. Przez to w stacji panuje też tropikalny klimat - cały czas rozpylana jest para wodna i temperatura utrzymywana jest na jakimśtam odpowiednim poziomie. Po kilku zdjęciach w tym tropikalnym krajobrazie poszliśmy poszukiwać obiadu. Po drodze na obiad trafiliśmy jednak na wystawę rzeźb Igora Mitoraja(!) położoną wzdłóż ogrodu botanicznego. Igor Mitoraj to ten sam, którego głowa leżała w Krakowie i wchodziły do niej dzieci. Teraz ta sama głowa leży w Madrycie przy placu Imperatora Carlosa V i też wchodzą do niej dzieci, tylko językiem innym mówią. Tak nam sie spodobały rzeźby Igora, że obejrzeliśmy wszystkie i przypadkiem podczas ich podziwiania odkryliśmy wejście do ogrodu botanicznego. A, że bilet nie był drogi to postanowiliśmy odłożyć obiad na później. Ogród jak to ogród.. chyba nie warto nic pisać o kwiatkach i drzewkach. W każdym razie po ogrodzie byliśmy już zdrowo głodni, więc poszliśmy na poważne poszukiwania jedzenia. Znów padło na Kebab. Dwa kebaby pod rząd jeszcze nikogo nie zabiły. Po drodze na kebab trafiliśmy jeszcze na jedno dziwne miejsce. Duży budynek koloru rdzy. Jedna ściana obok cała porośnięta kwiatami (po tej ciągle płynie woda, żeby kwiatki miały co pić), w środku bardzo dziwny wystrój, jakieś galerie sztuki, drewniane windy, ładna klatka schodowa a na ostatnim piętrze droga kawiarnia. Po tym nasz kebeb szczęśliwie wylądował w naszych żołądkach.
Po obiedzie został nam tylko Palacio Real. Metrem dojechaliśmy do Sol i nieznana nam do tej pory ulicą pomknęliśmy do pałacu. Minęliśmy teatr Teatro Real i zobaczyliśmy pałac królewski. Jest wielki, biały i cały zdobiony. niestety spóźniliśmy sie pięć minut na zwiedzanie, więc robiliśmy tylko zdjęcia przez kraty. Tam też zrobiliśmy zdjęcia z flagami Polski, tak żeby akcent narodowy dodać. Powodowani zmęczeniem spędziliśmy pod pałacem resztę popołudnia. Próbowaliśmy jeszcze robić zdjęcia ze strażnikami, ale powiedzieli, że to zabronione...
Przed pójściem do domu weszliśmy na polecaną kawę (w Portugalii takiej nie ma) nazywaną Bonbon (lub Bombom, nie wiem). Jest to pół mleko skondensowane, pół kawa. Podawane niewymieszane. Coś pysznego!
Jeszcze tego samego dnia wieczorem w podziękowaniu Oli zaprosiliśmy ją do pubu. Okazało się już w mieście, że akurat tego dnai jest dzień świętego Patryka i wszyscy chodzą po mieście w kapeluszach z koniczynkami. Znaleźliśmy więc irlandzki bar O'Donnell i zakupiliśmy w nim trzy takie kapelusze;) Miałem co prawda nadzieję, że w Irlandzkim barze w taki dzień będzie lecieć irlandzka muzyka, a niestety nie leciała. W O'Donnellu poznaliśmy jeszcze dwie hiszpanki o imionach chyba najdziwniejszych jakie tu słyszałem - Ila i Maite. Było sympatycznie, ale musieliśmy znikać bo następnego dnia ruszaliśmy w dalszą podróż wcześnie rano. Zapomniałem tylko dodać, że szukając baru natkęnliśmy się na grupę Brazyliczyków z Aveiro co spowodowało u nas niezmierne zaskoczenie. Po kilku wspólnych zdjęciach rozeszliśmy się w swoje strony.

Tak skończyła się nasza wizyta w Madrycie. Następne dni opiszę później bo na horyzoncie już Salamanka...

czwartek, 14 lutego 2008

Drugi semestr começou...

No i stało się.. skończyły się ferie i trzeba zacząć się uczyć. Ten semestr co gorsza zapowiada się jeszcze gorzej niż poprzedni.. Niby zajęć mam mniej, ale pracy więcej... i to niestety prawie wszystkie przedmioty robię sam. Co prawda dobrałem się już w grupy z jakimiś Portugalczykami, ale to nie to samo i nie tak łatwo.. Przedmioty mam następujące:
Inżynieria Oprogramowania - Nauczyciel oczekuje, że umiemy już programować w Javie (ja nie umiemy)
Bazy Danych - Wymagają przedmiotów, których bynajmniej nie robiłem.. UML, Modelling itp
Systemy Elektroniczne - zmuszają mnie do przypomnienia sobie elektrotechniki teoretycznej - twierdzenie Thevenina-Nortona, Metody węzłowej itp...
Interakcja Człowiek-Komputer - badanie ergonomiczności i czytelności urządzeń - całkiem ciekawe, tylko znów sporo roboty;)
Sieci Telekomunikacyjne - Powtórka z rozrywki z zeszłego semestru.. Tylko wykładowca inny:P

Ogólnie może być nieciekawie na tych bazach danych i na Inżynierii. Na razie jestem przerażony, bo na pierwszych ćwiczeniach mieliśmy robić jakieś klasy dziedziczące po innych klasach z interfejsami, przeciążanie operatorów domyślnych i kilka innych rzeczy, a do tego wszystko w języku, który pierwszy raz widziałem na oczy...

A tak spoza szkoły - prawie wszyscy, którzy mieli wyjechać już wyjechali. W sobotę wyjeżdża jeszcze Daniela - dziś dla niej pożegnalny wieczór. Przyjechali inni i nawet zaczęliśmy się z Nimi poznawać, więc może być ciekawie:)
A tak poza tym to cierpię ostatnio na niespanie, jakoś tak się składa, że zawsze kiedy siedzę do późna, to potem muszę iść na rano.. Dlatego śpię w dzień. Ostatnio codziennie. Za to wieczorem oglądamy filmy, czy idziemy gdzieś do Mercado Negro. Jest ciekawie, tylko muszę zacząć na prawdę zabierać się się nauki.. nie chcę zostać na lodzie tak jak ostatnio przed egzaminami.

Dziś taki krótki wpis, żebyście wiedzieli, że żyję mimo nawału zajęć.
Dla niepoinformowanych napiszę tylko, że zmienił mi się kolor włosów... wiecie.. to słońce Portugalskie mocno daje;) Można to zaobserwować na picasie. Byćmoże wrzucę też zdjęcia z procesu zmieniania koloru:)

Pozdrowionka dla wszystkich!!

poniedziałek, 28 stycznia 2008

ChampagneRIA

Taki krótki pościk dziś (nie mylić z Wielkim Postem) o naszym pierwszym dniu prawdziwych ferii. Wczoraj nastała niedziela - jak zawsze po sobocie, ale nie taka zwykła niedziela. Mianowicie Wczoraj wieczorem Tomek, Mikołaj, Paweł, Martin i Ja byliśmy po wszystkich egzaminach. Postanowiliśmy to uczcić i pójść gdzieś nie myśląc o zarządzaniu procesami, C++, wątkach, semaforach, XML'u, nie opowiadając dowcipów informatycznych i ogólnie nie myśląc o studiach. Najpierw poszliśmy do bardzo dziwnego miejsca, które już znałem - nazywa się Mercado Negro co po polsku oznacza "Czarny Rynek". Jest to pub który zajmuje całe piętro kamienicy. W dwóch mieszkaniach jest normalny wystrój kawiarniany, gdzie można posiedzieć, napić się czegoś itp, natomiast w pozostałych są sklepy - ubrania, płyty, pierdółki do domu. Dla każdego coś miłego. No i wszystko utrzymane w super klimacie zakrawającym trochę na taki skansen komuny, chociaż doskonale widać, że to jest zrobione specjalnie:)
Po jakichś dwóch godzinach przyszła po nas Jessica, która chciała iść do jakiejś Brazylijskiej knajpy pożegnać się ze znajomymi. Zabrała nas do ChampagneRIA. Przed wejściem duży łysy pan w czerwonym garniturze (później okazał się bardzo łagodnym i spokojnym człowiekiem). Obok czerwonego pana kilku mężczyzn między czterdziestym a pięćdziesiątym rokiem życia popalających pewnie najdroższe papierosy czy cygara jakie można znaleźć w Aveiro. Każdy w graniturze lub przynajmniej marynarce. Najpierw pomyśleliśmy, że to może nie miejsce dla nas, ale weszliśmy. W środku niewiele miejsca, kilka stolików, na ścianach dwa telewizory plazmowe, mały barek, trochę niebieskich lamp i dziwny długi stół przy którym można było usiąść jak przy barze, tylko nie było za nim baru. Za kilkoma czerwonymi stołami stało parę foteli a zaraz za fotelami mała scena. Na scenie kolejny duży łysy facet tym razem z gitarą.
No i właśnie ta scena jest tutaj krucjalna. Okazało się, że w niedziele na scenę może wejść każdy kto chce. Można śpiewać lub grać. Do piosenek dołączli się więc ludzie z publiczności, brali tamburyny, bębenki i grali z łysym panem. Niektórzy po prostu klaskali do muzyki, inni tylko słuchali. Oczywiście Ci, którzy grali znają się już dobrze, bo pewnie przebywają tam co tydzień ale tak czy inaczej super to wyglądało. Na koniec na scenę wszedł nasz znajomy Bruno i zaczął grać. Piosenka wyszła super z podkładem gitary elektrycznej, bębnów i jakichś innych instrumentów brazylijskich. Tylko na koniec Bruno stwierdził, że nigdy nie grał z instrumentami, więc go trochę rozpraszały. Najśmieszniejsze jest to, że nikt nie zauważył tego, a wykonanie było na prawdę super - jakby grali z tym zespołem od dawna. Okazało się, że ten bar nie jest też tak drogi, więc postanowiliśmy bywać tam co niedzielę:) Mieliśmy przyjść tylko na parę minut, żeby Jessica się pożegnała, a zostaliśmy 3 godziny...

Zdjęcia i filmy wrzucę jak będę miał czas na Picasę i youtube.
Pozdrowionka!